Veerkrachtig het leven door

Dochter van

Alweer een aantal jaar geleden was ik plotseling de dochter van een vader die de palliatieve fase inging. De woorden ‘we kunnen u geen behandelingen meer bieden waar u van gaat genezen’ kwamen hard binnen. Wel waren er een aantal behandelingen mogelijk die levensverlengend konden zijn. En dan breekt er een verwarrende periode aan waarin hoop zich afwisselt met verlies, golfjes van rouw noem ik dat. Verlies van bepaalde hobby’s, een caravan die verkocht wordt, mobiliteit die minder wordt, last van bijwerkingen van de behandelingen, een conditie die achteruit gaat en dan weer periodes waarin alles stabiel blijft. Ziekenhuisopnames, de ene meer kritiek dan de andere en een agenda vol medische afspraken. Mijn ouders hebben goed contact met hun huisarts, een fijn netwerk en vangnet. Er is, gelukkig, begeleiding voor hen in deze fase en alles wat daarbij komt kijken.

Levend verlies

Ik heb gemerkt dat dit er minder tot niet is voor de andere leden van het gezin en dat is een gemis. Het omgaan met die periodes van verder verlies van gezondheid en dan weer hoop en een periode stabiliteit vond, en vind ik nog steeds, een uitdaging. Levend verlies wordt dit ook wel genoemd: verlies van iemand die er nog is. Terugkerende gevoelens van verlies en rouw bij een verlies dat nu nog niet eindig is.

Bewust genieten van het leven

En ondertussen gaat het leven gewoon door. Maak ik samen met mijn man mooie reizen, geniet ik van de tuin en de kipjes. Wandel ik met onze witte herder, Saartje. Sta ik bij een concert uit volle borst mee te zingen en heb ik de slappe lach met een vriendin. Werk ik gewoon zoals altijd op de recovery afdeling, leid ik leerlingen op in de praktijk en verleen ik PeerSupport aan collega’s die een ingrijpende gebeurtenis en/of calamiteit hebben meegemaakt.

En dat is fijn want ik ben niet alleen dochter van een palliatieve vader. Ik heb ook een leven waarin ik bewust kies om hier van te genieten en deel aan te nemen. Toch zijn de zorgen er altijd op de achtergrond, de spanning bij een scan, de angst voor verlies, de mantelzorg die gaat komen en vooral de gedachte aan het lijden wat ik mijn vader zo graag zou willen besparen.

Wandelen

Wat mij hierin heeft geholpen is wandelen, hup de natuur in. Ik wandelde altijd al graag maar niet structureel. Dat veranderde toen Saar, onze witte herder, in ons leven kwam. Van puppyrondjes naar lange wandelingen, heerlijk. Ik heb gemerkt dat ik hierdoor veel veerkrachtiger ben geworden. Ik heb de tijd om mijn gedachten de vrije loop te laten, ik reflecteer op de afgelopen dagen en kom eigenlijk altijd met een rustiger hoofd weer thuis. In drukke periodes breng het rust, geeft het ontspanning en energie ook.

Coachen

De afgelopen vijf jaar ben ik in diverse functies gaan coachen. Dit smaakte naar meer, in combinatie met wandelen is dit het wandelcoachen geworden. Ik heb veel geleerd tijdens de opleiding tot wandelcoach, over coachen maar ook veel over mezelf als coach en mezelf als mens. Ik ben rustig, empatisch en nuchter en vul het wandelcoachen op mijn eigen manier in. Voor mij is dat de natuur betrekken bij het coachen zonder dat het zweverig wordt. Heb ik overigens ook niets op tegen maar dat is niet mijn stijl.

Hulp bij levend verlies

Ik heb goede gesprekken gehad met mijn mede wandelcoaches en supervisor omtrent rouw & verlies. Dit heeft mij geholpen om me meer bewust te worden van levend verlies en hoe dit invloed heeft in mijn leven. Ook om te doorvoelen wat ik voel en dit er even te laten zijn zodat het niet opstapelt en me dreigt te overspoelen. Dit pas ik toe in mijn eigen wandelcoaching.

Ik zie het effect van wandelend gecoacht worden aan mijn coachees. Hoe ze tot rust komen tijdens een coachwandeling, dat de schouders ontspannen en ze rustiger ademen. Dat ze al lopend en pratend doorvoelen wat er speelt, structuur aanbrengen in die soep van gedachtes en nieuwe inzichten krijgen. Dat er soms emoties vrijkomen en dat dit ook weer lucht brengt. En dat de natuur hierbij inspiratie bied en perspectief. Alles wat eigenlijk zo nodig is als er sprake is van (levend) verlies.