Wat is levend verlies?

Lineke

Levend verlies is verlies wat niet meer weg gaat.

Auw, dat is misschien helemaal niet wat je wilde horen.

Levend verlies, een term waar je vaak pas mee in aanraking komt als het in je leven opduikt.

Levend verlies is verlies dat in je leven komt en niet meer weggaat, het wordt ook wel chronisch verlies genoemd of anticiperend verlies.  Het komt voor als jijzelf of een naaste worden getroffen door door een (chronische) ziekte of beperking. Dat kan komen door kanker, niet aangeboren hersenletsel, dementie  of andere chronische aandoeningen zoals COPD.


Als je deze blog leest is de kans groot dat jouw levende verlies gaat over iemand van wie je houdt en die niet meer beter wordt. Wiens gezondheid achteruit gaat en waarvan je weet dat er in de toekomst ook het overlijden aan gaat komen.

Dat verlies is er altijd, soms wat meer op de voorgrond en soms wat meer op de achtergrond. Maar altijd aanwezig, en dat maakt het zwaar. Je hebt een lange adem nodig bij dit verlies.


Je zal ook merken dat het niet meer beter worden van degene van wie jij houdt impact heeft op verschillende vlakken in je leven. Ik gebruik hier in mijn coaching de verliescirkel voor. Hoe meer vlakken in je leven beïnvloed worden door jouw verlies, hoe meer je fundering gaat schudden. En dat is wat je merkt bij levend verlies, dat je de balans kwijt bent of raakt in je leven en je een nieuwe balans moet gaan creëren.  En hoe doe je dat?


Verlies herkennen is dan een eerste stap. En dat is pijnlijk, verdrietig, kwetsbaar en onzeker. En nog heel veel emoties meer.

Je realiseert je dat degene van wie je houd niet meer beter wordt en dat de toekomst onzeker is. Je hebt veel vragen waar lang niet altijd een antwoord op komt. Je merkt dat je praktisch in je agenda ook ruimte gaat maken, om mee te gaan met gesprekken of onderzoeken of om tijd samen door te brengen.


Als ik terug kijk hoe dit voor mij was, vond ik de eerste periode heftig en kwamen er daarna inderdaad golven van verlies met heftige pieken die dan langzaam weer afnamen.

Mijn vader kreeg ondertussen alweer 6 jaar geleden de diagnose longkanker en heeft daarvoor een scala aan behandelingen gehad. Allemaal gericht op genezing.  En toen kwam 3 jaar geleden het bericht dat er opnieuw uitzaaiingen waren gevonden en dat hij niet meer te genezen was. Hij ging de palliatieve fase in waarbij er nog wel werd behandelend (immunotherapie) maar puur gericht op verlening van het leven, genezing was niet meer mogelijk.


Ik herinner me nog de paniek die ik voelde toen ik de eerste diagnose hoorde, met de woorden van de arts: als we niks doen heeft hij nog maximaal een jaar te leven. In gedachten zag ik de begrafenis al voor me. En toen bleek dat de operatie goed was gegaan en hij kankervrij was. Daarna kwam het terug en werd er chemotherapie ingezet. Weer positieve berichten, u bent schoon. En het kwam terug en toen werd er radiotherapie ingezet. Ook hierna weer positief maar wel met de kanttekening: het is al een aantal keer teruggekomen. Het ziet er nu goed uit maar we kunnen niet in de toekomst kijken. En het kwam terug, nu niet meer te behandelen.


Ondertussen zijn we jaren verder, zijn er meerdere ziekenhuisopnames geweest, relatief goede uitslagen na een scan maar ook slechte uitslagen.  Tussen alle scans, opnames en nieuwe klachten door zakt het verlies weer terug naar de achtergrond. En als er weer wat speelt dan komt het verlies meer naar voren. Ik weet uit ervaring dat ik me dan vermoeider voel. Ik weet ondertussen ook wat wel en niet werkt voor mij. Ik heb hele fijne ondersteuning gehad van mijn mede wandelcoaches, coach supervisor en de  oprichters van stichting verborgen verlies waar ik een opleiding volg.


Dit heeft er bij mij voor gezorgd dat ik toch vol mijn leven kan leiden. Het verlies is er, het mag er ook zijn. Ik ben blij met alle momenten die ik (nog) samen heb met mijn vader, de mooie en de lastige. Ik heb geleerd om te voelen en hier niet voor terug te deinzen, want wegduwen werkt alleen maar averechts en maakt het groter dan het hoeft te zijn. Ik weet hoe ik met verlies in het algemeen omga, hoe mijn coping is en heb geleerd om af te wisselen in de verschillende coping strategieën.


Dat gun ik jou ook.

Begin bij de eerste stap, dat is het herkennen van jouw verlies. En het erkennen van jouw verlies als verlies.

Levend verlies, het gaat niet meer weg en dat is pijnlijk.


Inspiratie l tips l praktijkvoorbeelden

door duda-wsm 15 september 2025
Jezelf schuldig voelen als je geniet van tijd voor jezelf, ik hoor het veel terug bij mijn coachees en merk het zelf ook op. Want hoe kan ik nou tijd besteden aan de tuin, aan een schoon kippenhok, afspreken met vrienden terwijl mijn vader steeds meer achteruit gaat? En nu mijn vader is overleden: ik denk niet elke dag aan hem, neem ik wel genoeg tijd om te rouwen? 'waarom heb ik nou niet met mijn moeder besproken wat ze aan wilde na haar overlijden..' 'ze is overleden toen ik mijn ogen echt niet langer open kon houden bij het waken, waarom kon ik nou niet wakker blijven?' 'ik moet soms gewoon even het huis uit omdat het me aan vliegt en ik voel me daar schuldig over ondanks dat hij zegt dat ik dit gewoon moet doen' 'heb ik wel genoeg gedaan?' Zomaar een greep uit de gesprekken die ik heb tijdens het wandelcoachen. Schuldgevoel bij rouw & levend verlies. Bijna iedereen heeft er last van, niet iedereen durft het uit te spreken want er zit een soort taboe op schuldgevoel. Er komt schaamte naar voren als je spreekt over je schuldig voelen. Ik weet zelf dat schuldgevoel bij rouw & verlies veel voorkomt. Dat we ons schuldig voelen omdat we van de ander houden. Dat liefde achter dat schuldgevoel zit. Hoe complex soms ook. En dat het uitspreken, erover praten, de lading er deels vanaf haalt. Dat geeft lucht, ruimte. Je bent niet schuldig, je voelt je schuldig. En dat is niet fijn maar wel okee. Voel jij je wel een schuldig en wat doe je dan?
door Lineke Gitsis - van Essen 1 september 2025
Rituelen bestaan al heel lang, ze markeren een moment van overgang en van verandering. Ik wil het met je hebben over afscheidsrituelen. Iets wat je doet als je afscheid gaat nemen van iemand of doet nadat je al afscheid hebt genomen. Afscheid nemen Er zijn verschillende momenten van afscheid nemen. Het eerste afscheid als iemand komt te overlijden. Afscheid nemen wanneer diegene een laatste rustplaats krijgt. En dan begint je rouwproces Een afscheidsritueel is niet voorbehouden aan de eerste week of weken van rouw. Juist de periode erna, als jij in je rouwproces zit, helpt een passend afscheidsritueel je verder. In elke fase van je rouwproces. En dat maakt een passend afscheidsritueel zo waardevol, het helpt je elke keer een stapje verder. Misschien heb jij heel bewust afscheid genomen. Misschien werd je zo geleefd dat je er wel bij was maar niet echt afscheid hebt genomen. Je voelt het verlies maar omdat er geen duidelijk afscheid is genomen kan je rouwproces niet beginnen. Waarom een afscheidsritueel? Een afscheidsritueel is iets wat je zelf kunt doen, het is zichtbaar. Daarmee ga je uit je hoofd en je gedachten en kom je in beweging. Het creëert duidelijkheid, markeert een overgang van de ene fase naar de andere. Helpt je als het ware om die ene bladzijde om te slaan zodat je naar de volgende bladzijde kan gaan. Wat belangrijk is, is dat je het ritueel niet zomaar doet omwille van het ritueel, maar dat je er bij bent. Heel bewust, in het hier en nu. Dat het past bij jou en past bij degene van wie je afscheid neemt. Waar voldoet een helend afscheidsritueel aan? – Het ritueel heeft een begin. – Je bent op een specifieke plaats of maakt de plek tijdelijk uniek. – Je neemt de tijd. – Je geeft aandacht aan wat of wie er niet meer is. – Je voelt wat er te voelen is. – Je kijkt terug op het verleden. – Je haalt herinneringen op. – Je ervaart waardering (dankbaarheid, liefde, trots, blijdschap) – Je sluit het ritueel af. Ik heb een heel aantal mooie gesprekken gehad met mensen waarin ze hun ritueel deelden. Een greep hieruit: - een brief schrijven om te kunnen uiten wat ze eerder niet kon. Zowel aan zichzelf als aan degene die ze nu zo mist - voordat ze op vakantie gaat een welgemeend: 'nou pap, geniet je weer mee door mijn ogen'? - hij bakt pannenkoeken op belangrijke herinnerings dagen - zij brandt een kaarsje en smudge stick en herdenkt wat er was - als zij een veer vindt met wandelen neemt ze hem mee naar huis en voegt ze hem toe aan een groeiende collectie. De veren doen haar denken aan degene die ze nu moet missen en geven warmte en een gevoel van nabijheid. Wat zou een passend afscheidsritueel voor jou kunnen zijn?
door duda-wsm 8 augustus 2025
'Nou lieverd, zitten we hier met een cognacje mijn afscheid te bespreken' Geen coachee dit keer maar mijn eigen vader. We zitten als gezin om tafel en alles komt langs, van kist tot sprekers tot condoleren etc. Ik had bedacht van tevoren dat ik dit lastig zou vinden. Dat was het niet. Wel confronterend, emotioneel ook met vlagen. Met een traan en een lach En fijn, fijn om op papier te hebben wat paps wil. Welke wensen hij heeft en wat hij belangrijk vind. Halverwege hebben we allemaal een droge mond. 'doe mij maar een cognacje' zegt paps. Allemaal een drankje, toastjes op tafel en weer verder praten. Niet omdat het onderwerp zo feestelijk is. Wel omdat het leven gevierd mag worden. Hij heeft genoten van zijn tijd hier, van ons. En wij van hem. Nu is hij langzaam aan het loslaten, beetje bij beetje. Hij moet wel, wij ook. Ik heb even getwijfeld of ik dit hier ging delen en doe het toch. Omdat afscheid nemen ontzettend moeilijk is. En ik weet dat het helpend is om dit bewust te doen. Om hier aandacht voor te hebben. Dit helpt je in je rouwproces straks en het verlies nu. Herkenbaar of juist niet?